สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นภูมิบาล จึงตรัสว่า ภนฺเต นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้ปรีชา
ขุนเขาพระสิเนรุราชไม่กลัวไม่สะดุ้งตกใจนั้น ก็เพราะขุนเขาพระสิเนรุราชนั้นจะมีเหตุให้รู้กลัว
รู้สะดุ้งอย่างใดอย่างหนึ่งหามิได้
พระนาคเสนจึงมีเถรวาจาว่า มหาราช ดูรานะบพิตรผู้ประเสริฐ ขุนเขาพระสิเนรุราช
ไม่กลัวไม่สะดุ้ง ด้วยไม่มีเหตุจะให้สะดุ้งนั้น มีครุวนาฉันใด เอวเมว โข พระอรหันต์ขีณาสพเจ้า
ทั้งหลาย ก็ไม่กลังไม่สะดุ้ง ด้วยไม่มีเหตุที่จะให้กลัวให้สะดุ้งฉันนั้น
มหาราช ขอถวายพระพร ถ้าว่ามหาชนทั้งหลายเหล่าใดเหล่าหนึ่งในหมื่นโลกธาตุนี้
มีมือถือหอกอันคมกล้าทุกตัวคน เอกํ อรหนฺตํ ปริวเรตฺวา พึงพากันไปแวดล้อมพระอรหันต์
องค์หนึ่ง ทำเป็นดังว่าทิ่มแทงให้ถึงแก่ชีวิตอันตราย ด้วยอาการดุร้ายน่าพึงกลัง ก็ไม่สามารถจะ
ทำให้พระอรหันต์องค์หนึ่งนั้นสะดุ้งตกใจได้ แม้ความหวาดหวั่นแห่งจิตของท่านสักหนหนึ่งก็
ไม่มี เพราะท่านเป็นผู้ไกลแล้วจากเหตุแห่งความกลัว ไม่มีเหตุอะไรจะมาทำให้ท่านกลัวได้เลย
มหาราช ขอถวายพระพร ประการหนึ่ง พระอรหันต์ 500 นั้น เมื่อช้างธนบาลวิ่งมา
จึงดำริพร้อมกันฉะนี้ว่า อาตมาจะตามเสด็จพระพุทธดำเนินอยู่ไม่ชอบกล คุณของพระอานนท์
ผู้เป็นปุถุชนจักไม่ปรากฏแต่ประชาชนทั้งหลาย พระอานนท์เป็นพุทธอุปฐาก มีความรักใคร่ใน
สมเด็จพระสัพพัญญูเจ้า ถึงกับสู้เสียชีวิตแทนพระองค์ได้ แม้เป็นปุถุชนอยู่ก็ไม่ครั่น
คร้ามต่อความตายเสียดายชีวิต อุตสาหะตั้งจิตบริจาคถวายสมเด็จพระจอมไตรโลกนาถเจ้า
พระอรหันต์ทั้งหลาย 500 นั้นมีความประสงค์จะประกาศคุณของพระอานนท์ให้ปรากฏดังนี้
จึงทำเป็นกลัววิ่งหนีช้างธนบาลไป แต่ที่จริงใจของท่านจะได้พรั่นพรึงสักหน่อยหนึ่ง ก็หามิได้
ขอถวายพระพร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีได้สวนาการ ก็สิ้นสงสัย ทรงสาธุการชื่นชมปรีชา
ญาณของพระนาคเสนผู้เฉลิมปราชญ์ ก็มีในกาลครั้นนั้น
ขีณาสวานัง อภายนปัญหา คำรบ 7 จบเพียงนี้

สันถวปัญหา ที่ 8

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ผู้เป็นปิ่นประชาเฉลิมราช จึงตรัสถามพระนาคเสนผู้ฉลาดสืบไปว่า
ภนฺเต นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้เป็นเจ้าผู้ปรีชาญาณ สมเด็จพระบรมโลกนาถศาสดาจารย์